A Gudina

Gisteren heb ik zwarte sneeuw gezien en vandaag heb ik door een beek moeten lopen.
Dat zit zo:
De etappe van gisteren naar Lubian zag er op voorhand niet zo speciaal uit, 670 m stijgen en 550 m dalen. Daarbij zou ik ook het hoogste punt van deze Camino bereiken, de 1352 m hoge pas van Padronelo. Het weer was prima. De eerste 11 km ging over vlak terrein en was geen probleem natuurlijk. Toen begon het geleidelijk aan omhoog te gaan, de route werd onduidelijk, de pijlen, m’n routeboekje en m’n GPS liepen niet gelijk en keer op keer liep ik verkeerd in een diep bos of was ik de weg simpelweg kwijt. Uiteindelijk kwam ik aan de top, maar toen was ik al een tijdje volkomen uitgeput. Ik voelde me op zich goed, maar m’n kracht was al lang verdwenen. Bij een benzinestation heb ik vervolgens een hele doos donuts (weinig andere opties) en bijna een liter fris op. De afdaling ging aanvankelijk niet veel beter, maar geleidelijk kreeg ik iets van m’n power terug. Het kwam allemaal goed natuurlijk, maar duidelijk een fysiek mindere dag voor mij.

Dan vandaag. Opnieuw op voorhand geen bijzonderheden. Met ruim 24 km ook geen lange etappe. Wel 540 m stijgen en 590 m dalen. De pijn zat hem dit keer in de eerste helft. Door een bossig terrein ging het al snel omhoog. Op een gegeven moment zag ik twee lopers voor me van een zijpad terugkomen. Een man en een vrouw uit Australië. Niet te doen, zeiden ze, we liepen vast in het bos en zoeken nu een alternatieve route. Maar feitelijk was die er niet. Nog maar eens goed kijken, veel overleggen en dan nog maar eens proberen. Dat ging een tijdje goed, totdat we bij een beekje opnieuw vastliepen en geen idee meer hadden wat te doen. Een beetje omhoog, een beetje omlaag, allemaal in een diep, ondoordringbaar bos dus. Opeens een kreet: kijk nou. Verbijsterd staarden we naar een half weggevaagde gele pijl op een platte steen, onder water, midden in de modderige beek, die ons grijnzend leek aan te geven: de modderige beek IS de route beste mensen!  Vervolgens ploeterden we ons, dan weer links, dan weer rechts, dan weer door het midden van de beek voorwaarts. Ook dat is weer goed gekomen, maar behoorlijk avontuurlijk was het wel. Super fijn dat we elkaar konden helpen. Het laatste uurtje vandaag heb ik nog in de stromende regen gelopen. Geeft niets. 

De laatste dagen was het eigenlijk best goed weer. In het begin nog met een koude wind, maar die is inmiddels gaan liggen. Vandaag dus wat regen, morgen wellicht ook, daarna weer beter. Lopers zie en spreek ik voornamelijk onderweg en soms ‘s avonds bij het eten. Oude bekenden zie ik niet meer. Veruit de meeste lopers die ik momenteel spreek verblijven overigens in hostels of hotels, net zoals ikzelf. In de laatste herberg, een paar dagen geleden, was ik zelfs de enige. Een hele mooie was het, dat dan weer wel. 

Vandaag heb ik alweer vier weken gelopen, met een totale  afstand van 780 km. Het schiet al op. Tot de volgende keer!