Camarzana de Tera

Vandaag heb ik een rustdag! In Camarzana de Tera. 
Diegene die mij een beetje kennen zullen nu denken: oei, hij is ziek of zwaar geblesseerd. 
Niets van dat alles, maar het heeft te maken met het feit dat het de hele dag HARD REGENT! 
Ik ben dan wel een pelgrim, maar dat pelgrims zouden moeten lijden is een hardnekkig misverstand. De allereerste pelgrims waren juist voorname lieden, die zich voortbewogen op paarden en zich lieten helpen door talrijke bedienden. Oké, ik heb me vandaag laten verplaatsen door een taxi, maar dat was maar 25 km. en valt volgens mij redelijk in het niets bij het comfort van m’n voorgangers. 

Nog iets wat me van het hart moet: de etappes van afgelopen maandag, dinsdag en woensdag waren lang, vermoeiend en ontzettend saai. Het ging van 20 km. langs een snelweg tot eindeloze wegen in het volkomen niets, met een harde koude wind recht in je gezicht en geen plek om even te zitten om te rusten. De Camino kan soms wreed zijn. 

Waren er dan geen enkele lichtpuntjes? Toch wel. Maandag eindigde ik in een herberg waar ‘s avonds een gezamenlijke maaltijd genuttigd werd. Daar zag ik een paar oude bekenden en was het erg gezellig. Woensdag kwam ik aan in een hotel waarvan de eigenaar aanbood om mij en twee andere lopers per auto mee te nemen naar de ruïne van een oud klooster uit de elfde eeuw: Monesterio de Santa Maria de Mareruela. Dat was echt een cadeautje na een saaie etappe. En gisteren (donderdag) was het weer een prachtige etappe door schilderachtige het dal van de rivier de Ria Esla en die eindigde in de plaats Tabara. Daar besloot ik om, gelet op de zeer slechte weersvooruitzichten, vandaag niet op pad te gaan maar een taxi te nemen. Het was daar ook niet een plek om een hele dag te verblijven. 

Gelukkig heb ik elke dag wel contact met andere Camino lopers of fietsers. Ergens alleen eten doe ik maar heel weinig. Een van hen wil ik toch graag een keer nader vermelden: Fred uit Californië, een begin zestiger, die overdag loopt natuurlijk, maar na aankomst steevast aan het werk gaat. Hij is eigenaar van een global headhunters bedrijf en is voortdurend in telefonisch overleg met medewerkers en/of klanten. En schaamt zich daar totaal niet voor. Een gevluchte Christen uit Iran, die z’n overtuiging niet onder stoelen of banken steekt. Wat kunnen die Amerikanen toch heerlijk overtuigd en open over zichzelf zijn. En zo super positief. Ook over verlies kunnen we zaken delen, ik over Alice en hij over z’n zoon, die zelfmoord pleegde op 29 jarige leeftijd. 

Tenslotte iets over het weer de komende dagen: morgen nog wat matige regen, daarna volgen een aantal betere en dus droge dagen. Ook zal ik de komende dagen weer in herbergen verblijven denk ik. Er zijn weinig of geen andere opties. En oh ja, inmiddels loopt de route meer in noordwestelijke richting, als het ware over het noorden van Portugal heen. 
Tot de volgende keer.