Santiago de Compostela

Vandaag was het een rare dag. Raar en ook wel zwaar. Zwaar omdat er op de laatste etappe er toch weer kilometers lang geklommen moest worden. Zwaar omdat het ook behoorlijk warm werd. En raar, omdat de Camino del France, waar ik deze laatste etappe op loop zo totaal anders is. Altijd groepen wandelaars voor en achter je. Overal gelegenheden waar je kunt eten of drinken. Terrassen die vol zitten. 

Raar ook omdat je opeens Santiago binnenloopt terwijl niemand daar ook maar enige notie van neemt. Raar omdat het einddoel, de kathedraal van Santiago, weliswaar imposant, ook zo maar een volgende kathedraal lijkt. Raar omdat het ophalen van je compostela (het bewijs dat je de Camino volbracht hebt) geen pretje is als je anderhalf uur in de rij moet wachten bij het pelgrimsbureau. Raar tenslotte omdat met 35 graden het eigenlijk niet goed toeven is in de stad.

Ervaar ik dit als een domper? Nee hoor, hier was ik goed op voorbereid. Het enige dat wel een domper is is dat een bezoek aan Finisterre er morgen niet in zit. Ik had graag op de plek willen zijn, 100 km buiten Santiago aan de westkust van Spanje, waar eeuwen geleden pelgrims vanuit Santiago naartoe doorliepen omdat men dacht dat daar het eind van de wereld was. De plek ook waar ze alle eigendommen achter lieten die ze konden missen. Maar drie uur heen en drie uur terug met de bus, met dit weer, is geen optie. Alle ander opties heb ik samen met hulp van locale mensen goed bekeken maar zonder succes. Jammer, maar het moet zo zijn. Heb ik morgen zomaar een hele vrije dag :)