Castro Urdiales

Vandaag de beloofde terugblik op de afgelopen 7 dagen. Totaal heb ik er nu zo'n 200 km opzitten. Als ik terugkijk op de route zelf dan kan ik niets anders zeggen dan dat met name het stuk t/m Bilbao fysiek ontzettend lastig was. Ik wist het op voorhand maar met nauwelijks vlak terrein was het toch veel zwaarder dan ik dacht. Zeker in en na regen. Vanochtend hoorde ik van een Fransman dat een vrouw daar gevallen is en haar arm brak. Daar sta ik niet van te kijken. Zelf ben ik fysiek dik in orde. Ik heb ook afgezien maar ik herstel telkens vrij snel. De voeten mankeren niets, met dank aan Marja (pedicure) en haar prima tips. 

Dan de ontmoetingen. Ja, die zijn geweldig. Met name met de eerder beschreven jonge mensen heb ik een paar leuke middagen en avonden doorgebracht in diverse refugios. Ook onderweg heb ik regelmatig contact met pelgrims uit verschillende landen (best wel veel Amerikanen). 

Het Camino gevoel. In mijn gesprekken met de jongelui was ik onbewust toch een beetje een reporter die voortdurend bezig was om achter de motifatie en drijfveren van hen te komen. Mooie, maar ook schrijnende verhalen. Veel idealisme maar ook zoekend naar antwoorden wat hun toekomst betreft. 

Dan ikzelf. De laatste paar dagen heb ik in eenvoudige pensions overnacht en heb daardoor natuurlijk ook minder contacten. Ik ben opeens veel meer met mezelf bezig. Dat is soms best wel confronterend. Allerlei gedachten spoken door je hoofd. Niet erg hoor en ook wel eens goed voor een mens. Het is echter nog zo onsamenhangend dat ik nog geen goed beeld heb van wat de Camino nu voor mij betekent. Ik had overigens ook geen specifieke verwachtingen wat dat betreft. Het verblijf in de refugios is niet echt mijn ding. Ik redt me wel, maar de regeltjes en het gesnurk 's nachts ervaar ik als een belasting. Ik zal moeten kiezen, volledige vrijheid of toch meer van die leuke ontmoetingen. 

Word ik thuis gemist? Ach, ik hoor dat Ferre inmiddels ze'n oma als stoeimaatje bestempeld heeft. En Alice zegt dat ze voor de tuin wel een mannetje zal vinden. Ja, als zij overal mannetjes voor heeft dan..... Zelf mis ik mijn familie elke dag, maar ik heb nog geen heimwee :) 

Er gebeuren ook best wonderlijke dingen. Het is al een paar keer voorgekomen dat op momenten dat ik niet weet welke kant op te gaan er opeens iemand in de buurt die me verder helpt. Mij doet het denken aan een veel terugkomend thema in de boeken van de schrijver Paulo Coelho: als je jezelf echt een doel hebt gesteld dan spant het hele universum samen om er voor te zorgen dat je je doel bereikt. Het gaat echter niet vanzelf. Je moet op de tekens van het universum letten, want als je niet oplet verdwijnen ze. 

Mij gaat het goed. Ik hoop met me'n volgers ook!