Santiago de Compostela

Hallo beste mensen, even voor de goede orde: Ik ben er, het is gelukt! 
Eergisteren (woensdag) ben ik vlak na de middag Santiago binnengelopen. Een weinig opzienbarend gebeuren overigens, je komt gewoon een grote stad binnen en er is niemand die op je let. Dat weet iedere loper overigens wel en is daarop ook voorbereid. Opvallend ook dat ik de laatste dagen maar weinig 100 km lopers ben tegengekomen. Dat zijn lopers die alleen de laatste 100 km naar Santiago lopen. Dat kan via de vele verschillende aanlooproutes. Tot op het laatste moment een heel rustige Camino dus. De laatste dag, een afstand van maar 20 km., was nog een heel lastige. Nog eenmaal heel veel stijl klimmen en dalen. Pas op het allerlaatste moment zie je dat je Santiago bereikt hebt.  

Maar goed, het zit erop. Wat het lopen betreft dan, en dat is maar goed ook, want de spiertjes protesteerden elke dag iets meer. Mijn voornemen om naar Finisterre te gaan is ook uitgekomen. Dat niet alleen, maar ik ben ook in Muxia geweest. Gisteren (donderdag) ben ik op busreis gegaan, als een toerist. Nog nooit gedaan, maar deze keer dus wel, lekker makkelijk. Heerlijk relaxed, samen met meerdere andere pelgrims en ZONDER RUGZAK! 
In Finisterre, voor de vroegere pelgrims het einde van de wereld, kwam ik nog een paar oude bekenden tegen op een terras. De vuurtoren van Finisterre, op het uiterste puntje bij de Atlantische Oceaan staat nu model voor “het einde van de wereld”. Een heel bijzondere plek. Muxia daarentegen viel me een beetje tegen. Uiteindelijk is het een zeer waardevolle dag geweest.

Vandaag (vrijdag) heb ik m’n Compostela (een soort oorkonde) gehaald in het Pelgrimsbureau en ben ik ook nog even wezen buurten in de Huiskamer van de Lage Landen, een ruimte op de eerste etage van het bureau, speciaal voor Nederlandse lopers, die daar onder het genot van een kopje koffie of zo, wat sterke verhalen kunnen uitwisselen. Een prima initiatief van Nederlandse vrijwilligers, die daar telkens voor een periode van twee weken verblijven. Vervolgens heb ik om 12 uur de befaamde pelgrimsmis bijgewoond in de grote kathedraal van Santiago. Ook dit keer weer bommetje vol. Helaas bleef het beroemde grote wierookvat dit keer onaangeroerd. Het slingeren ervan is een dure aangelegenheid (er zijn zes man voor nodig) en gebeurt alleen nog bij speciale gelegenheden. 

En morgenmiddag vlieg ik weer terug naar huis. Dan is het echt voorbij. Terugkijkend was het opnieuw een groot avontuur. Niet altijd makkelijk, voor wie denkt dat het lopen van een volledige Camino altijd even plezierig is moet er echt nooit aan beginnen. Er zitten lastige, pittige of ronduit stik vervelende momenten bij. Momenten dat je het liefst gewoon thuis bent. Maar overheersend zijn toch de vele mooie momenten, de prachtige natuur, de leuke ontmoetingen, het gevoel dat je als een familie rondloopt. Elkaar moed inspreekt en inspireert, mooie verhalen deelt en elkaar altijd respecteert, hoe verschillend we ook zijn. Dat is het echte Camino leven en dat kan verslavend zijn. Maar niet voor mij denk ik, want vooralsnog is dit wel m’n laatste keer geweest. Feit is wel dat bijna alle lopers op het eind er zo over denken, maar een paar maanden later…….😉

Dit is tevens mijn laatste stukje van deze Camino. Heel leuk dat jullie zin hadden om mij te volgen en ontzettend bedankt voor alle leuke reacties. Daar keek ik elke keer weer met plezier naar uit. Het was mij in elk geval een groot genoegen!